Życie mieszkańców archipelagu wysp Ryu-kyu w XVI w. nie należało do najprzyjemniejszych. Byli oni bowiem nękani przez najeźdźców, zarówno przez Chińczyków jak i przez Japończyków. W wioskach zabroniono używania jakiejkolwiek broni (miecze, włócznie), więc mieszkańcy musieli wymyśleć inny sposób obrony przed agresorami. I wtedy zaczęto ćwiczyć techniki zaadaptowane z Chin oraz te, które nauczane były przez mistrzów zamieszkujących wyspy. Potajemnie (najczęściej w nocy) doskonalono swe ciała tak, aby uderzenie palcami mogło zastąpić nóż, a ręką - cięcie mieczem. Warto dodać, że oprócz walki wręcz, ćwiczono również walkę tradycyjnymi rolniczymi narzędziami, np.: sai (trójzęb do sadzenia ryżu) czy kama - sierp. Później walczono przy pomocy wielu innych rodzajów broni:  

. nunchaku (dwie pałki połączone sznurkiem)
. tonfa (deska z uchwytem)
. bo (kij)
. nawa (sznur)  

Z czasem mieszkańcy wysp archipelagu Ryu-kyu, a w szczególności mieszkańcy Okinawy, stali się sławni. Zaczęto ich nazywać Okinawa-te, co znaczy: ręce Okinawy. Słowo "Karate" składa się z dwóch członów: "kara", czyli pusta oraz "te" - ręka. A więc jest to sposób walki pustą, nieuzbrojoną ręką. Styl Shotokan (jeden z wielu stylów Karate) wziął swą nazwę od sali ćwiczeń, w której nauczał twórca stylu i wielki mistrz - Gishin Funakoshi. To właśnie on w latach 20. XX w. rozpowszechnił Karate w Japonii dzięki pokazom w Kodokanie - sali ćwiczeń mistrza i twórcy Judo - Jigoro Kano. Duże zasługi na polu rozwoju Karate miał też syn Gishina Funakoshiego, który wprowadził między innymi takie techniki nożne jak: yoko geri, czy ura-mawashi geri. Adepci Karate noszą kimona składające się z bluzy oraz spodni przewiązanych pasem. Stopni uczniowskich (kyu) jest dziewięć. Każdemu z nich odpowiada inny kolor pasa. Pasów jest dziesięć: biały, żółty, pomarańczowy, zielony, dwa niebieskie, trzy brązowe oraz pas czarny - symbol osiągnięcia mistrzostwa. Następnie są już stopnie mistrzowskie (dan), których jest pięć. Stopnie wyższe niż 5 dan przyznawane są za wybitne zasługi na polu rozwoju Karate, ale przy uwzględnieniu ciągłej praktyki. Są to więc stopnie honorowe.